İlk defa yalnızdı. Mahzun,üzgün ve sıkıntılıydı.
Ankara garının kafetaryasında çayını yudumlarken.
Gözyaşlarının farkında değildi Yanaklarından süzülüyordu.

Tren gara girdiğinde,bir telaş başladı.Koşuyordu insanlar, sağa , sola. Kimi ağlıyordu.Kiminde heyecan vardı.Yaşlı gözler,sallanan eller, veda sözcükleri tekrarlanıyor ,dualar ediliyordu.

Kalktı, usul,usul yürümeye başladı.Düşmekten korkar gi biydi.

Kara trenin sesi keskin ve tiz sesi yankılandı.İstasyonun taş duvarlarında..
Son defa dönüp baktı,doğup büyüdüğü o koca şehre.Ne kadar da küçülmüştü, koca şehir.Sevgisini, acısını, kederini, iyi, kötü tüm hatıralarını gömdüğü şehir.
Küçücüktü.Bir tren istasyonu kadardı.Oysa milyonlarca nüfusu vardı.Onun için artık istasyon kadar bir yerdi. Veda ettiği şehri.

Görevli ikaz etti.

Lütfen efendim tren hareket etmek üzere.

İrkildi, kendine geldi.Nerede olduğunu hatırladı.Acele ile bindi.Ne taşıyacak bir valizi vardı, ne de ona el sallayacak bir sevdiği.
Tanıdık bir yüz sevgiyle bakan bir çift göz aradı kalabalıklar içinde.

Trenin düdüğü bir kez daha yankılandı Ankara garının soğuk taş duvarlarında.Tren hareket etti.
Hızla yol almaya başladı.İstasyon çok uzaklarda kaldı.
El sallayanlar küçüldü, küçüldü, dumanlar arasında kayboldu.
Kapının yanında öylece kaldı. Kimsesiz bir çocuk gibiydi.Şaşkın ve ürkekti. Dokunsalar ağlayacaktı.

Görevli memurun sesiyle bir daha irkildi.Yerine geçti oturdu.Tren hızla mesafeleri aşıyordu. Hatıralarla dolu şehrin sınırlarını çoktan geçmişti.

Ilık bir sonbahar sabahıydı.tepelerin ardından ulaşıyordu güler yüzlü Güneş.İnsanın içini ısıtıyordu.
Yemyeşil ovaları, meyvelerle dolu bahçeleri, bereketli tarlaları,irili ,ufaklı dereleri , çayları hızla geçiyordu.. Kara tren.


Yollar ah yollar,bitmez. Ömür biter yollar bitmez, tükenmezmiş.

İnanmayın!

Yollarda bitermiş.Dönüşü olmayan yollarda varmış.
Yorgun bedeninde hatıraları, solgun yüzünde çizgileri taşıyorsan eğer.yollarda bitermiş.
Bir gün son durakta son yolcu oluverirsin.


Dile kolay yirmi beş yıl boyunca sayısını hatırlamayacak kadar gidip gelmişlerdi onunla Ankara,İstanbul arasında

O yanında olunca yolculuk etmek ne güzeldi.Her defasında kuş misali uçuvermişlerdi.Bir şehirden ötekine.

Nereden bilecekti ki,onsuz buruk , acı dolu yollara düşeceğini.Nereden bilecekti,bu yolu son defa yalnız kat edeceğini.

Elindeki kitapla oyalanıyordu. Dikkatini toplayamıyordu. Satırlar arasında geçmişi canlanıyordu. Hatıralar dün gibiydi. Dipdiriydi.

Dün çocuktu.En güzel yıllarıydı.Çocukluk anılarında hep sevgi vardı.Mütevazı sofralarının dumanı tüten çorbaları içini ısıttı, hatıralarında.

Bayramları hatırladı.Coşku , heyecan ve sevgi vardı hatıralarında ki bayramlarda Çocukluğunun her anı bayram sevinciyle doluydu.


Yıllar, yollar gibi eriyip gidiyordu.Şimdi olduğu gibi.

Tren hızla istasyonlara girip çıkıyor.Yolcular iniyor biniyor.Her istasyonda o tiz düdüğünü çalıyor.Eller sallanıyor, dualarla uğurluyorlar sevdiklerini.Kavuşanlar sevgi ile kucaklaşıyorlar.


Şimdilik benim için son durak Haydarpaşa İstasyonu diye geçirdi içinden.

Bu trenin yükü çok ağırdı. Hatıralarla dolu bir yolculuktu. Bu yüzden uzun sürdü.


Kısa bir süre önceydi.Bir telefon haberiyle yine yollara düşmüştü.Bu defa trene binmeyecekti. Yine ılık bir sonbahar günüydü.Telaşlı ve tedirgindi. Yüreğinde ince bir sızı başlamıştı.

Hastanenin kapısından içeri korkarak yürüdü.İşte oradaydı.Son yolculuğuna hazırlanır gibiydi. Yıllarca birlikte yolculuk etmişlerdi.
Ama o kararlıydı.Bu yolculuğa yalnız çıkacağını ima ediyordu.
Sessizce veda etti.Söyleyemediklerimi anlayın demek istiyordu.

Ne kara tren vardı. Ne soğuk taş duvarlı istasyonlar. Ne de çığlık çığlığa öten düdükler.El sallayanlar da yoktu.

O sessiz ve uzun bir yolculuğa hazırdı.Yolun sonunda ve son istasyondaydı.


Yolun sonu vardı.Onu yalnız bırakmıştı.Soğuk bir hastane odasında.
Her yer bembeyazdı.Beyaz giymişti. Doktorlar, hemşireler.Beyaz bir çarşaf örttüler üstüne.

O en güzele ve gerçeğe doğru yola çıkmıştı.

Sevgili annesini son yolculuğuna gözlerinde yaş, boğazında hıçkırıklarla uğurlamıştı.

Şimdi öğrenmişti.Bütün yollar sonsuzluğa kadarmış. Bir gün yollarda bitermiş,